Parafia Podwyższenia Krzyża Świętego w Roju

Zbory

Parafia Podwyższenia Krzyża Świętego, zlokalizowana w Roju, stanowi rzymskokatolicką wspólnotę, która ma swoje korzenie sięgające aż XIV wieku.

Historia tego miejsca jest bogata i ciekawa. Wieś ta, według „Rejestrum Ujasdense” z 1305 roku, pojawia się pod nazwą „Ray gnod est Regnum Dei” i była częścią parafii cysterskiej w Boguszowicach. Cystersi z Rud w posiadaniu tej wsi pozostali aż do momentu sekularyzacji majątków klasztornych w Prusach, która miała miejsce w 1810 roku. Mieszkańcy Roju zorganizowani pragnęli własnego miejsca kultu, ponieważ by uczestniczyć w niedzielnej mszy świętej, musieli przemierzać od 20 minut do godziny drogi, w zależności od miejsca swojego zamieszkania.

W 1954 roku proboszcz parafii Boguszowice, ksiądz Edward Tobola, zsynchronizował działania duszpasterskie na rzecz Roju, posyłając wikarego księdza Bolesława Kopca, który zaangażował się w katechizację dzieci w kapliczce św. Jana Nepomucena oraz Matki Boskiej Szkaplerznej. W 1957 roku biskup Stanisław Adamski podjął decyzję o budowie nowego kościoła, zlecając to zadanie księdzu Franciszkowi Wąsali. Dzięki zgodzie ówczesnego właściciela Zygmunta Konska, sala taneczna została zaadaptowana na potrzeby duszpasterskie i wykorzystana jako miejsce kultu.

Historia kościoła parafialnego

Historia parafii w Roju sięga XIV wieku, kiedy to miejscowość ta weszła w skład dekanatu żorskiego, będąc podległa parafii Boguszowice. W związku z tym, mieszkańcy Roju musieli pokonywać znaczne odległości, by wziąć udział w mszy świętej; czas podróży oscylował od 20 minut do pełnej godziny, w zależności od lokalizacji ich domów. Z tego powodu, już od początku lat 50. XX wieku, lokalna społeczność podjęła wysiłki na rzecz budowy kościoła w Roju.

W 1954 roku proboszcz parafii Boguszowice, ks. Edward Tobola, delegował do Roju wikarego, ks. Bolesława Kopca, który zajął się zajęciami katechetycznymi oraz głoszeniem Słowa Bożego głównie w skromnej kapliczce dedykowanej św. Janowi Nepomucenowi oraz Matce Bożej Szkaplerznej. Jednak mała liczba miejsc w kapliczce sprawiła, że wystąpiła potrzeba zadaszenia w jej pobliżu, co zainicjował wójt Alojzy Kolon w 1956 roku.

Począwszy od 31 stycznia 1955 roku, ks. Franciszek Wąsala – katecheta z Rybnika, przystąpił do działania w Roju. W dniu 27 lutego 1957 roku został wikariuszem w parafii Boguszowice, a wkrótce otrzymał misję budowy nowego kościoła na tym terenie z rąk biskupa. W wyniku umowy z panem Zygmuntem Konska, istniejąca sala taneczna została dostosowana do celów religijnych. Pomimo ograniczonego komfortu, sala ta zaspokajała podstawowe potrzeby lokalnych parafian.

Poświęcenie przekształconej sali miało miejsce z upoważnienia biskupa Stanisława Adamskiego przez ks. Edwarda Tobołę, po czym zakupiono 120 krzeseł, a na ścianie powieszone zostało duże krucyfiks. Ksiądz Wąsala rozpoczął swoją działalność duszpasterską 1 marca 1957 roku, a już 7 marca odbył się pierwszy pogrzeb na nowym cmentarzu parafialnym.

Budowa probostwa została rozpoczęta w 1958 roku i zakończona w 1959 roku. Po licznych trudnościach, Prezydium wojewódzkiej Rady Narodowej w Katowicach wreszcie wydało pozwolenie na budowę kościoła. Z formalnym rozpoczęciem budowy datowanym na 6 kwietnia 1959 roku, 5 sierpnia tego samego roku miało miejsce poświęcenie kamienia węgielnego przez biskupa Herberta Bednorza. Środki na budowę zbierano w ramach składek społecznych.

Kościół został poświęcony przez biskupa Juliusza Bienka 17 marca 1960 roku. Dnia 25 listopada 1975 roku, ks. biskup Herbert Bednorz mianował ks. mgra Franciszka Wąsalę proboszczem nowo utworzonej parafii Podwyższenia Krzyża Świętego. Ksiądz Franciszek pełnił tę funkcję do 30 czerwca 1988 roku. 22 sierpnia 1957 roku biskup Stanisław Adamski erygował kurację pod wezwaniem Podwyższenia Krzyża Świętego. Parafianie po wielu miesiącach starań uzyskali pozwolenie na budowę kościoła, które zostało formalnie zatwierdzone 4 kwietnia 1958 roku.

Nowo powstały obiekt sakralny usytuowany jest w centralnej części Rój, przy głównej drodze łączącej Żory i Wodzisław. Budowa wspomnianego kościoła zrealizowana została dzięki zaangażowaniu mieszkańców. W dniu 25 listopada 1975 roku, kuracja Podwyższenia Krzyża w Roju została przekształcona w pełnoprawną parafię, pierwszym proboszczem został ustanowiony ks. Franciszek Wąsala, budowniczy kościoła. Projekt budowli został stworzony przez inżyniera Tadeusza Augustynka, a wykonawstwo miało na celu poprzez inż. Czesława Gardułę.

Kościół Podwyższenia Krzyża Świętego wyróżnia się nowoczesną architekturą i uzyskał wysoką ocenę w branży budowlanej. Jest uznawany za istotny obiekt w katalogach nowoczesnych budowli sakralnych. Jego konstrukcja jest asymetryczna, z głównym ołtarzem i jedną nawą boczną. Na ścianie frontowej umieszczono wizerunek Podwyższenia Krzyża Świętego, natomiast w nawie bocznej znajduje się ołtarz Matki Bożej. Dodatkowo, na prawej ścianie uwidoczniona jest płaskorzeźba św. Barbary, patronki górników, stworzona przez Józefa Kołodziejczyka.

Wnętrze kościoła przyciąga uwagę Drodze Krzyżowej będącej dziełem Egona Kwiatkowskiego oraz Teresy Rauscher-Michałowskiej, zamieszczonymi w katalogach jako unikatowe dzieło sztuki sakralnej. Obok kościoła znajdują się salki katechetyczne. Na terenie parafii dostrzegamy dwie kapliczki – jedna poświęcona Matce Boskiej Szkaplerznej i drugiej św. Janowi Nepomucenowi, zlokalizowane przy ul. Starowiejskiej, zaś druga przy ul. Boguszowickiej. Na końcu większych ulic wyjazdowych z Roju umiejscowione są krzyże przydrożne, przy których odbywają się nabożeństwa w okresie tzw. dni krzyżowych.

Duszpasterze

W parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Roju, duszpasterze odgrywają kluczową rolę w życiu wspólnoty. Poniżej przedstawiamy listę duchownych, którzy pełnili lub pełnią w tej parafii swoje funkcje:

  • ks. Franciszek Wąsala,
  • ks. Janusz Frelich w latach 1988-1990,
  • śp. ks. Alfred Chromik, który służył do 30 lipca 2007 roku,
  • ks. Bogusław Mielnik, obecny duszpasterz od 30 lipca 2007 roku – do teraz.

Oceń: Parafia Podwyższenia Krzyża Świętego w Roju

★★★★★
Średnia ocena:4.66 Liczba ocen:18